Για να αντιμετωπιστεί ο Οικουμενισμός έχουμε ανάγκη την χάριν του Θεού

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Σε κανέναν μας από όσους αγαπούμε την Εκκλησία του Χριστού και την Αγίαν μας Ορθοδοξία δεν είναι αρεστό αυτό το κατάντημα με τον Οικουμενισμό.

Ωστόσο, κανείς μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αγαπά περισσότερο την Εκκλησίαν από Εκείνον, της οποίας το Σώμα ανέλαβε με την ενανθρώπισή Του, και είναι η κεφαλή της. Μήπως, τάχα ο Κύριος μας αγνοεί τον εσχατολογικό αυτό πειρασμό και την περιπέτειά της ή μήπως άραγε έχασε την δύναμίν Του για να διευθετήσει τα πράγματα και να βάλει τάξη στον Οίκο Του; Ας μην λησμονούμε ότι περπατά «ἐν μέσῳ τῶν λυχνιῶν» ήτοι των Εκκλησιών, καὶ ότι ἔχει ἐν τῇ δεξιᾷ χειρὶ αὐτοῦ τους ἀστέρας, δηλαδή τους επισκόπους της Εκκλησίας, οι οποίοι θα έπρεπε να καταγαύζουν, έστω και ως ετερόφωτα σώματα, το Φως της Ορθοδοξίας, που αναφέρει η Αποκάλυψις, καθώς καὶ ότι, «ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ῥομφαία δίστομος ὀξεῖα ἐκπορευομένη, καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος φαίνει ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ»(Απ. 1, 16). Σε λίγο όμως, αφού δοκιμαστούν οι πιστοί με την υπομονή, όπως και οι πριν από αυτούς Άγιοι, μπροστά στον εσχατολογικό πειρασμό, τελικά θα στεφανωθούν και αυτοί. » Ὧδε ἡ ὑπομονὴ τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστιν Ἰησοῦ. (Εδώ τώρα δείχνεται η υπομονή των Χριστιανών, αυτών που τηρούν τας εντολάς του Θεού και κρατούν σταθερά την πίστιν του Ιησού)». Και σε άλλο σημείο λέγει: «ὁ νικῶν, ἔσται αὐτῷ ταῦτα, καὶ ἔσομαι αὐτῷ Θεὸς καὶ αὐτὸς ἔσται μοι υἱός. (Ο νικητής στον αγώνα της πίστεως και της αρετής θα αποκτήση τα αγαθά αυτά, και θα είμαι δι’ αυτόν Θεός και αυτός θα είναι δι’ εμέ υιός). τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις… καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος». Υπογραμμίστε αυτό σχετικά με τους δειλούς που δεν παίρνουν θέση, μάλιστα, για την Πίστη!!!

Αφού λοιπόν έχουμε Θεό παντοδύναμο δεν χρειάζεται να λυπούμαστε. Χρειάζεται μόνο να αγωνιζόμαστε! Τα υπόλοιπα είναι του Θεού. Και ο αγώνας μέσα στην Εκκλησία είναι όχι μόνο η ομολογία αλλά και η αγάπη. Χωριστήκαμε σε παλαιό και νέο! Χωριστήκαμε επί πλέον σε παρατάξεις πρώτα στο παλαιό και έπειτα και το νέο. Τώρα πάλι σε αυτούς που είναι υπέρ της «Αναλαμπής της Ορθοδοξίας» και εκείνους που ισχυρίζονται ότι πηγαίνουμε κατευθείαν στα έσχατα, χωρίς αποκατάσταση της Ορθοδοξίας. Αυτή η διχοστασία μας δεν μας προβληματίζει καθόλου ότι είναι εκ του διαβόλου; Δεν βλέπουμε ότι δεν παράγεται έργο και ωφέλεια με την διαίρεση; Προσωπικά, αν και έχω πάρει θέση, διότι αναγκάστηκα να τοποθετηθώ, όταν βλέπω έναν αγώνα να πηγαίνει να διαλυθεί κάνω ένα βήμα τέτοιο που να τραβάω μπροστά το σύστημα της αποτείχισης για να ξεκολλά από την λάσπη.

Στο δίλημμα έγκυρα ή άκυρα τα μυστήρια των Οικουμενιστών είπα: Να προτείνετε στους πιστούς να μην εκκλησιάζονται στους Οικουμενιστές, συνεπώς δεν υπάρχει θέμα αφού δεν θα κοινωνούν με αυτούς και έτσι δεν θα μετέχουν στα μυστήριά τους.

Στο ψευτοδίλημμα του δυνητικού ή υποχρεωτικού χαρακτήρος του 15ου κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου πρότεινα παραδόξως όχι όμως χωρίς λόγο: Την επιστροφή στο Πάτριο Εορτολόγιο, διότι με μιά τέτοια κίνηση δεν θα υπήρχε καν θέμα, αφού θα ήταν δεδομένη η διακοπή κοινωνίας όχι μόνο με τους Οικουμενιστές αλλά και όσους κοινωνούν με τους Οικουμενιστές.

Στο δίλημμα αναλαμπής της Ορθοδοξίας ή άκρατη εσχατολογική προοπτική στην οποία παραδιδόμαστε αμαχητί, αφού δεν θα υπάρξει λύση και δεν κάνουμε καμία ενέργεια αλλά αφήνουμε την αίρεση του Οικουμενισμού να οργιάζει μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας. Λέω το πατερικό πράξτε το ανθρώπινο κατά δύναμιν και ότι δεν δύνασθε θα το κάνει ο Θεός!

Μήπως, δεν γνωρίζω το ορθό ή φοβούμαι να πάρω θέση; Καθόλου! Για το πρώτο με σαφήνεια έγραψα όχι άκυρα μυστήρια μέχρι να αποφανθεί Πανορθόδοξη Σύνοδος. Για δεύτερο ξεκάθαρα πήρα θέση. Αν η ομολογία Πίστεως για την σωτηρίας μας δεν έχει δυνητικό χαρακτήρα αλλά όταν καλείται κανείς εκ των περιστάσεων να ομολογήσει και δεν ομολογεί είναι άρνηση Πίστεως και τότε σαφώς δεν σώζεται, πώς, τότε είναι δυνατόν ο κανόνας να έχει δυνητικό χαρακτήρα όταν κινδυνεύει η Πίστις που είναι προϋπόθεση της σωτηρίας μας; Για το τρίτο λέω: Αν η αναλαμπή γίνεται αιτία να μην αγωνιζόμαστε για την Πίστη και να περιμένουμε ως δια μαγείας να επικρατήσει η Ορθοδοξία τότε είναι σφάλμα! Αν πάλι η εσχατολογική προοπτική αφήνει επίσης τα πράγματα σε μια πνευματική νιρβάνα ή μια απελπιστική αίσθηση ότι ο αγώνας μας εναντίον του Οικουμενισμού είναι μία ουτοπία επίσης είναι σφάλμα. Πλάνη και τα δύο! Γιατί να διχαζόμαστε για θέματα που σε λίγο θα γίνουν φανερά και θα αποκαλυφθούν μόνα τους; Δεν καταλαβαίνετε ότι από πίσω από κάθε θέση μας στην πραγματικότητα υπάρχει κάποιο κίνητρο; Ποιό είναι το κρυφό σου κίνητρο, η επιδίωξη γι’ αυτό που πρεσβεύεις; Αυτό είναι το καίριο ερώτημα για να αναζητήσουμε την αλήθεια! Λυπούμαι που αντί να ενωθούμε διαιρούμαστε ολοένα και περισσότερο. Τελικά όντως «οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμότεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι»(Λκ.16, 8).Τόση προχειρότητα και αγώνα χωρίς στρατηγική δεν περίμενα να δω. Πανηγυρίζουν οι Οικουμενιστές και εμείς δεν έχουμε έναν άξιο επίσκοπο να μπει μπροστά στην μάχη. Αυτό δεν σας προβληματίζει; Τί κάνετε γι’ αυτό ; Έτσι θα προχωρήσει ο αγώνας. Λησμόνησα όμως! Περιμένετε την αναλαμπή ή μάλλον την Δευτέρα Παρουσία!!! Δεν αμφισβητώ, σαφώς ούτε την μία ούτε την άλλη. Ξέρετε όμως, προσωπικά τί περιμένω; Συγκεκριμένες προτάσεις , υπευθυνότητα και συνέπεια για να πετύχει ο αγώνας, ο σκοπός της αποτειχίσεως! Κάτι τέτοιο όμως δεν το βλέπω! Ιστοριούλες, προφητείες, αντι-οικουμενιστική φλυαρία βλέπω να υπάρχουν και προβάλλονται. Σοβαρότητα για αγώνα δεν υπάρχει και συνετή συνεννόηση δεν βλέπω! Κρίμα πτωχεύσαμε πνευματικά! Πώς έτσι να ευλογήσει ο Κύριος τον αγώνα μας; Χωρίς να ελκύσουμε την Χάρι μπορεί να γίνει αγώνας που θα φέρει αποτέλεσμα με διαιρέσεις και σχίσματα;