Κι όμως δεν μας αξίζει όλο αυτό!

Το  ζήτημα των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας θα μπορούσε να εξεταστεί, όταν κοπάσει ο θόρυβος και τα πράγματα μπουν στην σωστή τους βάση και η προσέγγιση του θέματος γίνει μέσα από την θεσμική του διάσταση, μακρία από ιδεολογίες και δογματισμούς και από τις δυο πλεύρες.

Αλλά σ’ αυτό το σημείο, μετά από το προσχέδιο της συμφωνίας ακούγοντας κανείς όσα έχουν ειπωθεί το τελευταίο διάστημα, δεν μπορεί να μην σταθεί σε μια ανήθικη επίθεση που εκφράζεται με κάθε χυδαιότητα προς το πρόσωπο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου του Β’. 

Είναι αλήθεια πως πολλές φορές, αυτή η αδιάκριτη σχέση της Εκκλησίας με την Πολιτεία της έδωσε μια άλλη διάσταση, με πιο πολιτικά χαρακτηριστικά. Χειροκροτήματα μέσα στους ναούς, λαοσυνάξεις στις κεντρικές πλατείες, συγκρούσεις με νομοθετικές πρωτοβουλίες του κράτους, μπερδεύοντας την επικρατούσα θρησκεία με την θεοκρατία. Κι αν κάποιος προκαθήμενος της δεν διαθέτει τα παραπάνω προσόντα, δεν περνά από τις τηλεοράσεις, δεν παραχωρεί συνεντεύξεις και δεν βρίσκεται στην επικαιρότητα, δεν ξεσηκώνει τον λαό να βγει στους δρόμους, στοχοποιείται, γίνεται προδότης. 

Δεν έχει καμία σημασία, αν εξυγίανε τον οργανισμό της «Αλληλεγγύης» που παρέλαβε, σήμερα «Αποστολή», παράσχοντας βοήθεια τους πάσχοντες συνανθρώπους, στις εικόνες του Θεού, παραβλέποντας χρώμα, φυλή, γλώσσα και θρησκεία. Πηγαίνοντας σε απομακρυσμένες περιοχές, που δεν ήταν της δικαιοδοσίας του, ή που λέγονταν Νέες Χώρες και ήταν έμμεσα υπό την διοικητική του μέριμνα. 

Ένας άνθρωπος μ’ όλη την σημασία της λέξης, ιεράρχης με συναίσθηση που στάθηκε στον πόνο του λαού, που ανέλαβε να τον διακονήσει στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του.  Κι αντί να μιλά, κατά τον επιβατήριο(ενθρονιστήριο) λόγο, για εχθρούς, ανθέλληνες και προδότες, πορτίμησε να θέσει  επί τάπητος,το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας με σκοπό την αξιοποίηση της προς όφελος της κοινωνίας.

Σήμερα,  ξαφνικά γίνεται προδότης, μάλιστα του δείχνεται από κάποιος ανερυθρίαστα η αποχώρηση από την ενεργό δράση, μήπως κι αναλάβει κάποιος πιο άξιος, που θα ξεσηκώνει τα πλήθη, θα καταγγέλει και θα στηλιτεύει, ξεχόντας ότι το πρώτο μέλημα του είναι να μορφώνει τον Χριστό στις καρδιές των ανθρώπων. 

Αλλά δεν μας αξίζει, αυτός ο τρόπος σκέψης, αυτή η αντιμετώπιση των γεγονότων. Δεν αξίζουν στην εκκλησία του Χριστού, αυτός ο πανικός, το άγχος, η αβεβαιότητα που έχει καλλιεργηθεί το τελευταίο διάστημα. 

Ασφαλώς, το λειτούργημα, δεν παύει να παραμένει, ακόμα κι όταν ο λειτουργός του αμοίβεται, όταν βιοπορίζεται απ’ αυτό. Δεν αλλοιώνονται, το έργο και η αποστολή των κληρικών από το γεγονός ότι θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό το καθεστώς της μισθοδοσίας, της ασφάλισης τους μπορεί να συζητηθεί. 

Η ανασφάλεια, η πολεμική αντιμετώπιση του θέματος, η «συνδικαλιστικοποίηση» του κλήρου που ζητά προστασία σ’ ένα αβέβαιο αύριον, έρχονται σε σύγκρουση με τον ευαγγελικό λόγο.

Πόσο συχνά ακούμε επισκόπους και ιερείς, να προτρέπουν κι ορθώς, τα νέα ζευγάρια να προχωρήσουν στον γάμο, να φτιάξουν  οικογένεια κι όταν αυτά αντιπούν με την σειρά τους, πως δεν έχουν δουλεία και σταθερότητα, παιρνούν την απάντηση,  έχει ο Θεός, εμπιστευθείτε Τον. Πως υπάρχει η απαίτηση οι νέοι που βρίσκονται μετέωροι να προχωρήσουν στην οικογένεια, ενώ την ίδια στιγμή που η μισθοδοσία του κλήρου, έχει δεσμευθεί απ’ όλες τις πλευρές, να ξεσηκώνει τόση θύελλα αντιδράσεων, προκαλώντας ανασφάλεια για το μέλλον και την επιβίωση των οικογενειών τους,  δεν είναι λιγάκι υποκριτική αυτή η στάση; 

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν φαίνεται ν’ ακυρώνεται το κήρυγμα κι η νουθεσία με το έργο;  Στους νέους που παλεύουν με την ανεργία και φοβούνται ν΄ ανοιχθούν στην οικογένεια, να εξαντλείται η αυστηρότητα, αλλά μόλις νιώσουμε ότι χάνεται η δική  μας ασφάλεια και σιγουριά να ξεσηκωνόμαστε; Αλλά και πόσα κηρύγματα μέσα στην κρίση, δεν μιλούσαν στο δοκιμαζόμενο λαό, να έχει πίστη στο Θεό, να μην απελπίζεται, το αύριον ανήκει σ’ Εκείνον. 

Αυτές τις μέρες  ίσως  χάθηκε ο Χριστός από το λεξιλόγιο, από την επικαιρότητα κι πήρε την θέση Του, ο συνδικαλισμός, η επανάσταση, ο Παπαφλέσσας που κρύβει μέσα του ο  κάθε κληρικός κι είναι έτοιμος να πολεμήσει τον οποιοδήποτε εχθρό. 

Κι όμως αυτή η πανικόβλητη στάση και η αδιαλαξία δεν μας αξίζουν, ως εκκλησία, ως Σώμα Χριστού. Ο κόσμος, γυρεύει την Ανάσταση, την Ειρήνη και την Χαρά μέσα στην ταραχή και την απελπισία, ζητά τον Χριστό ως πρόταση ζωής, που πρώτα θα πρέπει να ενσαρκώνεται σ’ όλους εμάς που διακονούμε την εκκλησία, είτε λεγόμαστε κληρικοί, είτε λαϊκοί, να συνοδεύουν  το κήρυγμα και την διδασκαλία το παράδειγμα και η στάση της ζωής μας. 

Ετούτες τις ώρες χρειάζονται, προσευχή και νημφαλιότητα, με ψυχραιμία μπορεί να υπάρξει η λύση, με πνεύμα Χριστού,χωρίς να φοβόμαστε τον διάλογο και την συνεργασία. Και τέλος,  χωρίς ν’ απαξιώνουμε ανθρώπους, βάζοντας τους ταμπέλες, που τόσο προσέφεραν και προσφέρουν  στην σιωπή, μιλώντας μέσα από το έργο  τους σ’ αυτήν την δύσκολη περίοδο για την πατρίδα μας.

Τρυφωνόπουλος Γεώργιος

Θεολόγος

tgeorgiosam@gmail.com