Είναι λύση η «αναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου;

     Η ΝΔ και τα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα, μιλάνε για «καλύτερη διαπραγμάτευση» του μνημονίου αν σχηματίσουν κυβέρνηση. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;

     Η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., η Μπακογιάννη, ο Καμμένος, ο Κουβέλης λένε ψέματα στο λαό, όταν μιλάνε

για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Ακόμα κι αν είχαν τις καλύτερες προθέσεις, το δεύτερο μνημόνιο, που ψήφισαν μαζί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, προβλέπει ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει από την πλευρά αυτού που παίρνει τα δάνεια, αλλά μόνο από τους δανειστές. Σε περίπτωση που αθετηθεί οποιοσδήποτε από τους όρους του μνημονίου, προβλέπεται παύση της χρηματοδότησης, την οποία ξορκίζουν όλα τα παραπάνω κόμματα, αφού στρατηγική τους είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ. Προβλέπεται ακόμα ότι η κυβέρνηση θα επιστρέψει έντοκα όλα τα χρήματα των δανείων που έχει πάρει από την τρόικα για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατίας.

     Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση γίνει μέχρι το 2042 που διαρκεί το δεύτερο μνημόνιο, θα αφορά αποκλειστικά στην αναπροσαρμογή των στόχων και των μέτρων προς το χειρότερο για το λαό. Οι ίδιοι μιλάνε για «ισοδύναμα» μέτρα, που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα βγουν ούτως ή άλλως χαμένοι. [Για παράδειγμα, το χαράτσι της ΔΕΗ, που δεν προβλεπόταν στο πρώτο μνημόνιο, προβλήθηκε σαν «ισοδύναμο» μέτρο για να καλυφθούν οι τρύπες στις εισπράξεις του κράτους, ώστε να μην κοπούν τάχα περισσότερο οι μισθοί στο δημόσιο και οι συντάξεις. Με την επιβολή του, όμως, που αθροίζεται στους φόρους και στα άλλα χαράτσια της τελευταίας διετίας, το λαϊκό εισόδημα μειώθηκε. Ενώ μετά από λίγους μήνες, πετσοκόπηκαν κι άλλο οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αυτά έκανε το ΠΑΣΟΚ σαν κυβέρνηση. Τα ίδια θα κάνει και η ΝΔ, αν πάρει αυτή το πάνω χέρι στο σχηματισμό κυβέρνησης μετεκλογικά].

     Οι αυτοαποκαλούμενοι «αντιμνημονιακοί» λεονταρίζουν ότι αυτοί θα κάνουν καλύτερη τάχα διαπραγμάτευση, επειδή δεν είναι «ενδοτικοί» (Καμμένος) ή έχουν «άλλο όραμα» για την ΕΕ (Κατσέλη, Κουβέλης). Κοροϊδεύουν το λαό, όταν του λένε ότι τα μονοπώλια, οι τράπεζες και το πολιτικό τους προσωπικό θα φοβηθούν και θα υποχωρήσουν μπροστά σε δυνάμεις που σκούζουν, χωρίς να αμφισβητούν την ΕΕ, το χρέος και τα δάνεια και χωρίς να έχουν στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αν ήταν να λασκάρουν λίγο το σκοινί, για να εκτονώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να ξεγελάσουν το κίνημα, θα το είχαν κάνει ήδη, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που είναι οι κατ' εξοχήν σύμμαχοί τους στην αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης. Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται απεμπλοκή από το μνημόνιο και μια «άλλη» δήθεν συμφωνία με την τρόικα για αποπληρωμή των δανείων. Επί της ουσίας, διαβεβαιώνει το κεφάλαιο ότι θέλει να διαπραγματευτεί στο δικό του γήπεδο, ώστε και οι δανειστές να πάρουν τα χρήματά τους και ο λαός να ευημερήσει χωρίς μνημόνια. Πρόκειται για αυταπάτες ολκής.

     Επιπλέον, με αυτή του τη θέση, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παραγνωρίζει συνειδητά ότι, τα μέτρα που περιέχονται στο μνημόνιο δεν είναι για το χρέος, αλλά για να γίνει φτηνότερη η εργατική δύναμη για το κεφάλαιο και να ανοίξουν νέοι τομείς για την κερδοφορία του. Κρύβει δηλαδή ότι απέναντι στο λαό δεν βρίσκονται κάποιοι τεχνοκράτες, ή μια κακή «ελίτ» της ΕΕ, αλλά το κεφάλαιο σαν τάξη και η ντόπια πλουτοκρατία, που ωφελούνται από τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα των μνημονίων. Από αυτή την άποψη, μόνο η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας τους μπορεί να τους φοβίσει, να τους καθυστερήσει, να εμποδίσει κάποια από τα μέτρα που σχεδιάζουν. Να γιατί λέμε ότι λύση για το λαό δεν είναι να κυνηγάει χίμαιρες για «αναδιαπραγμάτευση» των όρων που θα τον εξοντώσουν, αλλά η ανατροπή της αστικής εξουσίας. Διέξοδος είναι το κέρδισμα της δικής τους εξουσίας, που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια και θα οργανώσει την οικονομία αποκλειστικά για τις λαϊκές ανάγκες. Θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Και οι εκλογές, παρόλο που δεν μπορούν να αναδείξουν εργατική λαϊκή εξουσία, μπορούν να δώσουν ώθηση στο δρόμο και στον αγώνα για την κατάκτησή της, αναδείχνοντας ένα πανίσχυρο ΚΚΕ.

    ΙΙ. Για τα λεγόμενα «μικρά αντιμνημονιακά κόμματα».  

     Μέσα στην αγανάκτηση που βιώνει ο κόσμος για όλα όσα του 'χουν αρπάξει με τα μνημόνια και τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που δεν έχουν τελειωμό, πολλοί είναι αυτοί που μπροστά στις επικείμενες εκλογές παίρνουν την ειλικρινή απόφαση να τιμωρήσουν στην κάλπη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που ευθύνονται για την πτώχευση του λαού. Και το ΛΑ.Ο.Σ. έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην πτώχευση του λαού. Υπάρχουν εργαζόμενοι που σκέφτονται την ψήφο τιμωρίας σ' αυτά τα κόμματα ταυτίζοντάς τα στη συνείδησή τους με το μνημόνιο. Σκέφτονται λοιπόν με απεγκλωβισμό τους από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ να την εκφράσουν με ψήφο αντιμνημονιακή. Άρα και επιλογή ενός άλλου, από αυτά που λένε... «μικρά αντιμνημονιακά κόμματα», δηλαδή όσα δεν ψήφισαν το μνημόνιο. Και σ' αυτές τις εκλογές εμφανίστηκαν υποτίθεται νέα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του λαού και την είσοδό τους στη Βουλή, όπως το κόμμα του Καμμένου ή το κόμμα της Κατσέλη που εμφανίζονται ως αντιμνημονιακά δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάποιοι λένε ότι και η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν το ψήφισε. Αλλά τι είδους κόμματα είναι αυτά, τι πραγματικά υπηρετούν; Γιατί η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να είναι το κριτήριο για να τους εμπιστευτεί ή να μην τους εμπιστευτεί ο λαός την ψήφο του. Το κριτήριο ψήφου δεν μπορεί να είναι το κάλπικο δίλημμα μνημονιακό - αντιμνημονιακό αλλά η πολιτική του και αν αυτή υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.

     Στην προκειμένη περίπτωση, το επιχείρημα που συνοδεύει την πρόσκληση στήριξης των «αντιμνημονιακών κομμάτων» είναι ότι αυτά δεν έχουν κυβερνήσει και δε βαρύνονται με τις ευθύνες αυτών που έχουν τσακίσει τα λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα. Ας σκεφτούμε όμως, είναι πράγματι έτσι; Τα «νέα» κόμματα που εμφανίστηκαν τώρα είναι γέννημα από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τα στελέχη τους έχουν συμμετάσχει σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, έχουν δώσει μάχες υπερασπιζόμενοι την πολιτική του κεφαλαίου και μάλιστα από κυβερνητικές θέσεις. Δεν προέρχονται από παρθενογένεση, έχουν δώσει τα αντιλαϊκά τους διαπιστευτήριά. Και συνεχίζουν να τα δίνουν. Οι προτάσεις τους για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης είναι ένα μείγμα προτάσεων - δανείων από αυτά που και σήμερα λέει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. [Π.χ. ο Καμμένος είναι με την πολιτική της ΝΔ πριν τη συμμετοχή της στη συγκυβέρνηση, ενώ η Κατσέλη διαφώνησε με το δεύτερο μνημόνιο, το πρώτο το είχε ψηφίσει]. Και βεβαίως, η πολιτική τους είναι εναρμονισμένη με τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», χωρίς να αμφισβητούν το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ακριβώς επειδή η πολιτική τους είναι γέννημα της ίδιας μήτρας με τα «μεγάλα κόμματα», μπορούν να συναντηθούν και να συνεργαστούν μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τάχα θέτοντας τις αντιμνημονιακές προϋποθέσεις τους. 'Η την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Μόνο που οι προϋποθέσεις για τις επόμενες κυβερνήσεις έχουν τεθεί ήδη από τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί και που είναι δεσμευτικές για τα επόμενα τριάντα χρόνια!

     Όταν λοιπόν, δεν έχουν καμιά διάθεση σύγκρουσης με την ΕΕ και αμφισβήτησης της καπιταλιστικής πορείας της χώρας, οι διακηρύξεις τους περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και ελάφρυνσης του λαού από τα βάρη που του έχουν φορτώσει, είναι τουλάχιστον κοροϊδία. Στην ίδια ρότα βεβαίως είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο ο Καμμένος λέει ότι μπορεί άνετα να συνεργαστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα αναδιαπραγματευτεί μέσα στην ευρωζώνη, αλλά δεν απαντά όταν την κυβέρνησή του την πολεμήσει η ΕΕ και οι καπιταλιστές στην Ελλάδα τι θα κάνει, θα συγκρουστεί; Μα πώς θα το κάνει όταν μιλά για ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, εντός της ευρωζώνης; Δηλαδή, ενίσχυση των βιομηχάνων των μεγαλεμπόρων κλπ; Μιλά και για αναδιανομή βεβαίως αλλά κοροϊδεύει λέγοντας ότι θα πείσει (!!!) τους καπιταλιστές να μοιράσουν μέρος των κερδών τους στους εργαζόμενους. Η δε ΔΗΜ.ΑΡ. σέβεται τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο αλλά θα βρει τάχα τρόπο να ανακουφίσει το λαό. Πώς θα το κάνει; Μα με διαπραγμάτευση και αυτή βρίσκοντας άλλα οικονομικά μέτρα ισοδύναμα σε αντίθεση με αυτά των οριζοντίων περικοπών και με δίκαιη φορολογία. Δηλαδή, πάλι ο λαός θα πληρώνει.

     Σήμερα, κάποιος που ειλικρινά θέλει να τιμωρήσει στην κάλπη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την πολιτική τους, δεν μπορεί να το πετύχει στηρίζοντας αυτά τα κόμματα που προσβλέπουν στην ψήφο του λαού λειτουργώντας ως αναχώματα στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτό δεν αποτελεί διέξοδο για τα λαϊκά συμφέροντα, αφού η ψήφος αυτή δεν ξεφεύγει ρούπι από την αστική πολιτική. Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ μπορεί να σημάνει πραγματική αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ακριβώς γιατί σε καμιά περίπτωση δεν είναι ψήφος ενσωματώσιμη.

   ΙΙΙ.  Ο ρεαλισμός του ΚΚΕ.

   Τα κόμματα του κεφαλαίου ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα διάφορα παρακλάδια τους και μπροστά στις εκλογές εκβιάζουν τα λαϊκά στρώματα με το δήθεν ρεαλισμό της υποταγής στη βαρβαρότητα που βιώνουν, με την εφαρμογή της πολιτικής που εξυπηρετεί το κεφάλαιο. Στοιχεία αυτού του «ρεαλισμού» είναι η αποδοχή της αντιλαϊκής πολιτικής για να σωθεί τάχα η χώρα, της ΕΕ, των μνημονίων της χρεοκοπίας των λαϊκών στρωμάτων, της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» που ισοπεδώνει ότι εργατικό δικαίωμα έχει απομείνει για να διασωθεί το κεφάλαιο από την κρίση.

    Ξέρουν, βεβαίως, ότι στην Ελλάδα υπάρχει το ΚΚΕ, που προβάλλει και παλεύει για τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, δηλαδή την εργατική - λαϊκή εξουσία που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, για να γίνουν λαϊκή περιουσία, για να αναπτύσσεται η λαϊκή οικονομία, και θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Άρα είναι στρατηγικός τους αντίπαλος. Ισχυρίζονται ότι το ΚΚΕ δεν έχει ρεαλιστικές προτάσεις, γιατί αυτές δεν είναι προτάσεις εντός του συστήματος. Το ΚΚΕ βάζει επί τάπητος το ζήτημα της αμφισβήτησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, καλεί το λαό να παλέψει για την ανατροπή του καπιταλισμού.

     Ο ρεαλισμός του ΚΚΕ «πατάει» στη σημερινή πραγματικότητα, στην υπερώριμη ανάγκη οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι να τον διεκδικήσουν. Η πρότασή του είναι ρεαλιστική γιατί εξαρτάται από το λαό να την υλοποιήσει. Αυτό σημαίνει να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης παντού, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο πολιτικό σκηνικό, για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης που συμφέρει το λαό. Η ενίσχυση του ΚΚΕ και στις επερχόμενες εκλογές θα είναι μια συμβολή σ' αυτήν την προοπτική. Το ΚΚΕ καλεί το λαό να κάνει υπόθεσή του την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία. Λέει ξεκάθαρα ότι για να υπάρξουν ριζικές αλλαγές, να αξιοποιηθούν οι τεράστιες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας δεν αρκεί να αλλάξει μια κυβέρνηση. Γιατί οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμα και η πιο «αριστερή», δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα λαϊκά προβλήματα χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Όσο διατηρείται η εξουσία των μονοπωλίων, η καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο λαός θα είναι χαμένος, αυτό δείχνει και η παγκόσμια πείρα.

     Το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας της εργατικής τάξης, που, μαζί με τα σύμμαχα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα έχουν τον έλεγχο της οικονομίας, του σχεδιασμού, των προτεραιοτήτων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους. Είναι ρεαλιστικό σήμερα, τα λαϊκά εκμεταλλευόμενα στρώματα να σταθμίσουν το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν τους κοροϊδεύει με δήθεν εύκολες λύσεις. Επιβεβαιώθηκε για την εκτίμησή του για το χαρακτήρα της κρίσης ,ως κρίσης του καπιταλισμού, σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιεργούν αυταπάτες περί κρίσης χρέους, που, με τη διαχείρισή του τάχα, θα γίνει πιο «ανθρώπινος ο καπιταλισμός». Το ΚΚΕ είναι μπροστά σε κάθε λαϊκή διεκδίκηση για δουλειά και ζωή με δικαιώματα, για την ανακούφιση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ταυτόχρονα προβάλλει την ανάγκη του αγώνα για να ξεμπερδεύουν οι εργαζόμενοι με τους εκμεταλλευτές τους. Ισχυρό ΚΚΕ σήμερα και στην κάλπη, σημαίνει αντίπαλο δέος το ισχυρό λαϊκό κίνημα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, που θα μπορεί να βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική και ταυτόχρονα θα ανοίγει την προοπτική της εργατικής λαϊκής εξουσίας.