Χρόνια μας πολλά!

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του εκπαιδευτικού. Μια ημέρα που καθιερώθηκε από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης, είτε σε μια....

αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιου στρατοπέδου προσφύγων.

          Αυτή η σημαντική ημέρα για τον δάσκαλο τον βρίσκει στους δρόμους να απεργεί για τα αυτονόητα: δημόσια δωρεάν παιδεία και την επιβίωσή του μέσα σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και ασάφειας.

          Παρακολουθούμε επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μια ασυνήθιστη στοχοποίηση των δασκάλων. Ρεπορτάζ, αναλύσεις, κείμενα, δηλώσεις αξιωματούχων κ.ά. λες και υπάρχει ένα ενορχηστρωμένο σχέδιο κατασυκοφάντησης, δυσφήμησης και εν τέλει διασυρμού των εκπαιδευτικών.

Εξαίρεση αποτελεί το Υπουργείο Παιδείας που σιωπά επιδεικτικά δείχνοντας ότι επιδοκιμάζει, και ίσως συντηρεί, αυτή τη γενικευμένη επίθεση εναντίον των εκπαιδευτικών. Ανέχεται και παρακολουθεί απαθέστατα η πολιτική ηγεσία το διασυρμό των ανθρώπων με τους συνεργάζεται (η κ. Υπουργός κατά δήλωσή της μας θεωρεί συνεργάτες και όχι υφισταμένους!!) παρά τις γενικόλογες και σπάνιες δηλώσεις στελεχών του υπουργείου για το «σημαντικό έργο που επιτελούν οι δάσκαλοι». Στον αντίποδα και σχεδόν άμεσα γίνεται λόγος, ακόμα και στα υπουργικά γραφεία, για τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους (εξαφανίστηκε ως δια μαγείας η έννοια του λειτουργού), που αδιαφορούν για την οικονομική κρίση και το χάλι της χώρας. Γίνεται συστηματική αναφορά στα «κεκτημένα» και στα  «συντεχνιακά» προνόμια (μονιμότητα στην εργασία, υψηλές αμοιβές!!!) με τρόπο που δυσφημίζουν κοινωνικούς αγώνες και απαξιώνουν κατακτήσεις που έχουν συμβάλει στον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης.

Κατά τα άλλα το ίδιο το υπουργείο δεν παρέχει  το απαραίτητο πλαίσιο ασφάλειας και αποδέσμευσης από τις διάφορες παρεμβάσεις ενός φαύλου κράτους το οποίο αδυνατεί να εξαλείψει το αλισβερίσι του με ψηφοθηρικές και κομματικές εξουσίες. Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» και η εφαρμογή του «λέγε, λέγε κάτι θα μείνει» βρίσκεται σε πλήρη έξαρση με στόχο την αντιπαλότητα των κοινωνικών στρωμάτων σε ομόκεντρους κύκλους στο κέντρο των οποίων βρίσκονται οι εκπαιδευτικοί.

Στη χώρα μας παρά το ιστορικό μεγάλων απεργιών οι μισθοί δεν θεωρούνται αξιοπρεπείς σε σύγκριση με των ευρωπαίων συναδέλφων μας. Τώρα οι μισθοί αυτοί είναι μισθοί φτώχειας και εξαθλίωσης. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι οι «παχυλοί» μισθοί των δασκάλων. Το πρόβλημα της χώρας είναι κυρίως πολιτικό. Η ιστορική αναδρομή δείχνει, χωρίς σε πολλές περιπτώσεις να είναι εμφανές, ότι οι όποιες θετικές αλλαγές έγιναν με αγώνες των εκπαιδευτικών σίγουρα όχι με βούληση των κυβερνήσεων οι οποίες και καρπώθηκαν τα αποτελέσματα παρουσιάζοντάς τα ως δικά τους επιτεύγματα.

Ο δάσκαλος όμως είναι ένα εν δυνάμει πρότυπο. Αναδεικνύεται μέσα από το λειτούργημά του και τον τρόπο που σκέφτεται, στοχάζεται και αγωνίζεται. Και κυρίως δε φιμώνεται.

 «Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες». (Νίκος Καζαντζάκης)

Χρόνια μας πολλά!

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Α΄/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ