ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ «Ο Αδιαφιλονίκητος ΑΡΧΗΓΟΣ των Επαναστατημένων Ελλήνων»!!

 Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, ο Θεοδωράκης του αγώνα του 1821,ο Στρατηγός των Στρατηγών, ο ήρωας των Ελληνων ήταν η ηγετική μορφή της επαναστάσεως του 1821 με μυθικές προεκτάσεις της δράσης του στον αγώνα του Έθνους. 

Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1770 στο Ραμοβουνι κοντά στο χωριό Βασιλικό της Μεσσηνιας, κάτω απο ένα δέντρο, γιατί κυνηγούσαν οι Τούρκοι τον Οπλαρχηγό πατέρα του Κωνσταντή Κολοκοτρωνη και της μητέρας του Ζαμπιας στην προσπάθεια διαφυγής των..

Η βαριά κληρονομιά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ξεκίνησε από την ημέρα που γεννήθηκε, ενώ στα 15 του ήταν ήδη Οπλαρχηγός !!

Σε μια μαρμάρινη πλάκα στο σπίτι του στο Λιμποβιτσι γράφει:

«Δώδεκα γενεές Κολοκοτρωναίων»..

Γνωρίζει λοιπόν από τα γεννοφάσκια του τον ανταρτοπόλεμο που διεξήγαγε

η κλεφτουριά..

Όταν ήρθε η ώρα του αγώνα για την παλιγγενεσία του έθνους, ήταν πλέον έτοιμος να ηγηθεί των ατάκτων και χωρίς εμπειρίες Ελλήνων, που ποθούσαν τέσσερις αιώνες σκλάβοι την λευτεριά.

Ο Γέρος του Μοριά γράφει στα απομνημονεύματα του:

«όμως αυτό το είδος της ζωής, όπου έκαμναμε μας εβοήθησε πολύ εις την επανάσταση, διότι ηξευραμε τα κατατόπια, τους δρόμους, τις θέσεις, τους ανθρώπους.

Εσυνηθίσαμε να καταφρονουμε τους Τούρκους να υποφέρουμε την πείνα, την δίψα, την κακοπάθια.την λέρα και καθε εξής»..

Ο Κολοκοτρώνης κυνηγημένος και επικηρυγμένος από τους Τουρκους κατέφυγε στα Επτάνησα το 1810, όποτε κατετάγη στον αγγλικό στρατό, προήχθη σε Ταγματάρχη και πήρε εμπειρίες από μπαρουτοκαπνισμένους αξιωματικούς των Ναπολεόντειων πολέμων..

Ενώ το 1818 ώριμος πλέον μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεια, διότι διέβλεπαν σε αυτόν τον ηγετικό ρόλο που θα διαδραμάτιζε στον επικείμενο ξεσηκωμό, για την απελευθέρωση του Έθνους των Ελλήνων.

Πρωτοστάτησε στην κήρυξη της Επαναστάσεως και στις 23 Μαρτίου του 1821 μαζί με τον Μαυρομιχαλη απελευθέρωσαν την Καλαμάτα.

Ο Γερος του Μορια αντιλαμβάνεται μόνο αυτός, ότι για να ευοδωθεί η επανάσταση και να εδραιωθεί αυτή στο Μορια έπρεπε πάση θυσία να καταληφθεί η Τριπολιτσά, που ήταν το διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο.

Κατάφερε με στρατιωτικά επιχειρήματα να πείσει τους άλλους οπλαρχηγούς προκειμένου να ασπασθούν το σχέδιο του, ενώ η πολυδιάσπαση σε μικρά Πελοποννησιακά κάστρα επέφερε τον κατακερματισμό τον δυνάμεων, δίχως να επιφέρουν το καίριο χτύπημα.

Φρόντισε για την εκπαίδευση των στρατιωτών και τους έδωσε να καταλάβουν, ότι η στοχοπροσήλωση , όπως και η επίτευξη εν τόπω και χρόνω υπεροπλίας έναντι του ισχυρότερου αριθμητικά, αλλά και από πλευράς εξοπλισμού τουρκικού στρατου ήταν πρωταρχικός στόχος.

Στις 12, και 13 Μαΐου 1821 πριν την άλωση της Τριπολιτσάς, μεσολάβησε η καθοριστική μάχη στο Βαλτέτσι, που κατέληξε νικηφόρα και ήταν ιδιαίτερα καθοριστική, όπως διηγείται ο ίδιος ο Κολοκοτρωνης:

«Εκείνος ο πόλεμος εστάθη η ευτυχία της πατρίδος.

Αν εχαλιομεθα εκινδυνεύαμε να μην κάνουμε ορδι πλέον».

Για να ατσαλώσει την Πίστη των ανδρών του διηγείται:

«Εκείνη την ημέρα της μαχης στο Βαλτετσι, ήταν Παρασκευή και έβαλα λόγο ότι: πρέπει να νηστευσομε όλοι δια δοξολογίαν εκείνης της ημέρας και να δοξάζεται αιώνας αιώνων εωσου στέκει το έθνος, διότι ήταν η ελευθερία της πατρίδος».

Ο πολέμαρχος πίστευε απόλυτα στο Μεγαλοδύναμο, ότι θα βοηθήσει στην απελευθέρωση του έθνους και το είχε μεταλαμπαδεύσει στα παλληκαριά του λέγοντας:

«Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για τη λευτεριά της Ελλαδος και δεν την παίρνει πισω»

Η πολιορκία διήρκεσε σχεδόν έξι μήνες και με πλήρη αποκλεισμό σε ανεφοδιασμό, όπως τρόφιμα ,νερό, εφόδια και πυρομαχικα έκαμψε την αντίσταση των Τούρκων, ενω ενέσκηψε και λιμός που τους αποδυνάμωνε ημέρα με την ημέρα.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 επιτεύχθηκε ο στόχος απελευθέρωσης της Τριπολιτσάς το στρατιωτικό κέντρο των Οθωμανών μέσα στην καρδιά της Πελοποννήσου, που έδωσε πνοή και ηθικό στο καταφρονημένο 400 χρόνια «σκλάβο ραγιά»,και έτσι εδραιώθηκε η επανάσταση.

Παρατηρείται μια προσπάθεια απο συγκεκριμένους κύκλους να απομειωθεί η προσφορά του Κολοκοτρωνη στον αγώνα, είτε επικαλούμενοι τις οποίες βιαιότητες μετα την κατάληψη της Τριπολιτσας, είτε να του επιρρίψουν ευθύνες μονομερώς για τον εμφύλιο που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Εξ' άλλου να μην παραβλέπουν, ότι εξετάζουν γεγονότα του 19 ου αιώνα με συνθήκες και λογικές του 21ου αιώνα..

Καλό είναι να μην προσπερνάμε , ότι στις επαναστατημένες περιοχές της Ελλαδος ακόμη και σε Κωνσταντινουπολη και Θεσσαλονικη οι σφαγές των Ελλήνων συνολικά ήταν το ένα τρίτο του πληθυσμού στα χρόνια του ξεσηκωμού από το 1821 έως το 1828..

Προτείνεται σε κάποια στιγμή να ανοίξουμε ένα δημόσιο διάλογο, πως οργανώθηκε ο αγώνας και τις συνθήκες που διαβιούσαν οι Έλληνες στην Οθωμανικη επικράτεια.

Η μεγάλη καταξίωση του Κολοκοτρώνη ως στρατιωτικής ιδιοφυΐας ήλθε ως αποτέλεσμα της συντριβής του Δράμαλη στα Δερβενάκια, στις 26 Ιουλίου 1822,που προετοίμασε με ένα σχεδιασμό μεγάλου στρατηλατη.

Αρχικα επέτρεψε στο τουρκικό στράτευμα να εισέλθει στην Αργό-Ναυπλία δίχως αντίσταση, με αποτέλεσμα να μακρύνουν οι γραμμές ανεφοδιασμού, να ξεμείνει από τρόφιμα ακόμη και από νερό, που το είχε φροντίσει και αυτό ο Γερος του Μοριά με την τακτική της «καμένης γης»..

Ο Δράμαλης που διέθετε υπέρτερες δυνάμεις υπολογίζονται πλέον των 30.000 και με μεγάλο αριθμό ιππικού και πυροβόλων αναγκάσθηκε κατόπιν αυτού να συμπτυχθεί προς την Κόρινθο.

Ο Κολοκοτρωνης φρόντισε να τον παραπλανήσει, ότι θα ήταν αφύλαχτα και πάλι τα στενά στα Δερβενάκια με την τέλεια απόκρυψη και κάλυψη των 2.500 ανδρών του.

Εκεί ήρωες όπως ο Νικηταράς ο Τουρκοφαγος, ο Πλαπούτας, ο Παπαφλέσσας,

ο Δημήτριος Υψηλαντης και άλλοι κατόρθωσαν νίκη μεγάλη και επέφεραν την καταστροφή και την άτακτη φυγή της στρατιας του Δράμαλη, ο οποίος και σε λίγους μήνες πέθανε από τον καημό του.

Το γενναίο φρόνημα του Κολοκοτρωνη συνδυάστηκε με την απαράμιλλη στρατηγική διάνοια του και απεδείχθη περίτρανα, ότι ή επαναστατική του δράση δεν ήταν παρορμητική αλλά στοχευμένη..

Στα δυο πρώτα χρόνια έφερε εις πέρας την πρώτη φάση της Επανάστασης και καταξιώθηκε ως ο «Αδιαφιλονίκητος ΑΡΧΗΓΟΣ των Επαναστατημένων Ελλήνων»!!

Ο Κολοκοτρωνης αποδείχθηκε στις δύσκολες ώρες της ιστοριας συνετός και ως πολιτικος,διότι όταν η φλόγα της επανάστασης έσβηνε απο την εμφύλια διαμάχη μπήκε μπροστά..

Στις 5 Φεβρουαρίου του 1825 για να δώσει τέλος στον διετή εμφύλιο ο Κολοκοτρωνης παραδόθηκε μόνος του και οδηγήθηκε σε φυλακή στην Υδρα.

Ο Γερος του Μορια παραμέρισε τον πόνο του, για τη δολοφονία του αγαπημένου του γιου Πάνου και ποτέ δεν στράφηκε εναντίον των δολοφόνων, για χάριν της ΕΝΟΤΗΤΑΣ των επαναστατημένων Ελλήνων.

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στον Υμνο του για την Ελευθερία στο στίχο 144 γράφει «και η διχόνοια που βαστάει/ ένα σκήπτρο η δολερη/ καθενός χαμογελάει/ πάρτο λέγοντας και σύ» αυτό δεν αντιλήφθηκαν αυτοί

που προσπάθησαν να μειώσουν αποκαθηλώνοντας τον αδιαμφισβήτητο Αρχιστράτηγο των Ελλήνων, διότι όταν η ψυχή συναντά την ανδρεία των Ελλήνων για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ το Ελληνικό Εθνος μεγαλουργεί.

Η Υψηλή πυλη αναγνώρισε την αδυναμία της και κάλεσε τον Αιγύπτιο Ιμπραημ πάσα να καταστείλει την επανάσταση.

Αυτος εισέβαλε με μεγάλες δυνάμεις στη Πελοπόννησο και απο το Φεβρουάριο μέχρι το Μάιο του 1825 είχε σπείρει το πανικό στους Ελληνες και την απόλυτη καταστροφή στο μεγαλύτερο μέρος της .

Η θυσία του Παπαφλέσσα στις 20 Μαΐου 1825 στο Μανιακι συνέγειρε τους Ελληνες και ανάγκασε τους Κουντουριωτη- Κωλέττη οχι μόνο να απελευθερώσουν τον Κολοκοτρωνη, αλλά ανέθεσαν στο Στρατηγό των Στρατηγών, τον Αρχιστράτηγο και πάλι Θεοδωρή Κολοκοτρωνη να κρατήσει ασβέστη την φλόγα της επανάστασης.

Ο Γερος του Μοριά με την ανάθεση της αρχιστρατηγίας ανέλαβε το δύσκολο έργο να αναπτερώσει το ηθικό των επαναστατημένων Ελλήνων και να επαναφέρει στις τάξεις τους προσκυνημένους, ενω άμεσα προέβη στην επικήρυξη του Δημήτριου Νενεκου, που με 2.000 είχε προσχωρήσει στον Ιμπραημ και πολεμούσε τους επαναστάτες μαζί του..

Ο Σιάγας εκδικείται για την δολοφονία συγγενούς και στα 1828 σκοτώνει το Νενεκο, όπως είχε προστάξει ο Κολοκοτρωνης..

Οι «Νενεκοι» πλέον είναι ειδεχθες προσωνύμιο μέχρι σήμερα, για τους προσκυνημένους προδότες της Πατρίδος, που ατυχώς δεν έλειψαν ποτέ..

Το μόνο που φοβόταν τελικά ήταν οι ίδιοι οι Έλληνες,όπως γράφει στα απομνημονεύματα του:

«Μόνο εις τον καιρό του προσκυνήματος εφοβήθηκα δια την πατρίδα μου»..

Ο Γερος του Μόρια τότε τους επανέφερε λέγοντας τους..

«Είσαι Έλληνας; Τι προσκυνάς; Σηκωσου απάνω! Εμείς και στους Θεούς ορθοί μιλούμε!»

Ο είκοσι ενος ετων γιος του Κολοκοτρωνη, ο Γενναίος δραστηριοποιήθηκε, ομού με Πλαπούτα , Αναγνωσταρα, Νικηταρά και σταδιακά άρχισε η αναστροφή της δυσμενής εξέλιξης του αγώνα.

Με συνεχή κλεφτοπόλεμο και αλλεπάλληλα κτυπήματα έφθειραν τις δυνάμεις του Αιγυπτιακού τακτικού στρατου, που ήταν υπέρτερες και εκπαιδευμένες από αξιωματικούς του Ναπολέοντα.

Ο Ιμπραημ σε μια απέλπιδα πονηρή ενέργεια προκάλεσε τον Κολοκοτρωνη ότι είναι δειλός,διότι αποφεύγει να τον αντιμετωπίσει σε ανοικτό πεδίο μάχης παρά μόνο με ανορθόδοξο πόλεμο και έτσι έχει επιτυχίες..

Τότε ο Γερος του Μορια πρότεινε

« Ελα εσυ παλληκαρά με όσους θέλεις και εγώ αντίστοιχα η μόνοι μας για να δεις ποιος είναι ο δειλός!!».

Οι συνεχείς θυσίες των Ελλήνων, η Έξοδος του Μεσσολογγιου με ηγέτη αδιαμφισβήτητο τον Γερό του Μορια κράτησε ζωντανή την επανάσταση και παρά την πτώση της Ακρόπολης των Αθηνων στις 24 Μαΐου 1826.

Η Ναυμαχία του Ναυαρινου στις 8 Οκτωβριου του 1827 με την καταστροφή του Αιγυπτιακού στόλου εξανάγκασε τον Ιμπραημ να εκκενώσει την Πελοπόννησο και να γυρίσει άπρακτος στην Αίγυπτο.

Ειναι εξαιρετική η περιγραφή που κάνει ένας από τους δικαστές του ο Τερτσέτης:

«Ο Κολοκοτρώνης ήταν ικανός να ετοιμάζη την ζωοτροφίαν των στρατιωτών, είχε και τρόπον μαγευτικον επάνω του.

Επείθοντο εις αυτόν όλοι οι στρατιώται…

Η παρουσία του και υπογραφή του ήτον το δυνατότερον όπλον εις τον στρατιώτην…

Η φωνή του ήτον βροντώδης και μεγάλη, είχε βλέμμα ζωηρον, τόλμην εις τους πολέμους και στρατηγήματα..

Όταν εδιδε τον λόγον του έμενε πιστός, όλα του τα επιχειρήματα τα έκαμνε φανερά.

Η πλεονεξία του ήταν τίποτε, όπως και η φιλαργυρία του…

Απέφευγε την μελαγχολίαν αποστρέφετο τους κατηφεις και ελαττωνατιας».

Ο Παπαρρηγόπουλος στην ιστορία του ελληνικού έθνους δίνει με εναργεια την εικόνα του αρχιστράτηγού και γράφει:

«Ητο τω όντι πεπλασμενος ίνα αρξη της Πελοποννήσου…

Το ευπαγες αυτού σώμα, η μεγάλη κεφαλή, η μακρα κόμη, οι αετωδεις οφθαλμοί, το ευρύ μετώπον, η βροντώδης φωνή τα πάντα ήσαν παρά αυτω επιτήδεια να καταπλήξωσιν εκ πρώτης όψεως τους ρωμαλέους της χερσονήσου ορειτας…

είχεν τοσαυτην και τοιαύτην ορθότητα πνεύματος, ευγλωττίαν, στρατηγικήν δεξιότητα, πανουργιαν και γνώσιν των πραγμάτων και των προσώπων οια και όσα απαιτούντο ίνα υπαγάγη τους Μωραιτας του 1821.. έδειξε δείγματα τρανά μεγαλοφυΐας στρατιωτικής».

Και ο Σπύρος Μελάς με αδρές γραμμές περιγράφει τον ηγέτη της εθνικής μας παλιγγενεσίας:

«Μυσταγωγος του πολέμου, μεγάλος εθνικός ψυχωτής και οδηγός».

Δεν είναι τυχαίο, ότι οι Τούρκοι στα βάθη της Ασίας τον είχαν ταυτισει με «μυθικό τέρας» και τον επικαλούνταν, όταν ήθελαν να εκφοβίσουν κάποιον..

«Κολοκοτρώνα- Κολοκοτρώνα έλεγαν τα Τουρκάκια, μετά την συντριβή του Δράμαλη, και το αίμα τους πάγωνε στις φλέβες»..

Το Μάιο του 1834 δικάζονται οι ήρωες του αγώνα της παλιγγενεσίας θεοδωρος Κολοκοτρωνης, Δημητριος Πλαπουτας, Κιτσος Τζαβέλλας κ.α. Οπλαρχηγοί για συνωμοσια εναντίον του Όθωνος…

Ο Προεδρος του Δικαστηρίου Αναστασιος Πολυζωίδης από το Μελενικο Σερρων ρωτάει το Γερό του Μορια: Τι επάγγελμα κανείς;

«Στρατιωτικός. Στρατιωτης ήμουνα. Κράταγα επι 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα νύχτα μέρα για την Πατρίδα.

Πείνασα, δίψασα δεν κοιμήθηκα μια ζωη.

Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τα αδέρφια μου να τυραννιούνται και τα παιδια μου να ξεψυχανε μπροστά μου.

Μα δε δείλιασα.

Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πισω».

Οι αδέκαστοι δικαστές Τερτσέτης και Πολυζωιδης με την κάθετη άρνηση τους να επικυρώσουν την απόφαση της θανατικής ποινής του Γερου του Μορια έσωσαν τον Ελληνισμό από ένα ακόμη ονειδος, που θα βάρυνε τις επόμενες γενεές.

Εδώ στην Πνύκα απευθυνομενος στους νέους έστειλε διαχρονικό μήνυμα στους Απανταχού Ελληνες στις 8 Οκτωβρίου του 1838:

«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση δεν εσυλλογιστήκαμε, ούτε ποσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε:

«Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκαραβα βατσέλα;»

Αλλά ως μία βροχή έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι Καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι,και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε είς αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση»!!

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απεβίωσε στις 4 Φεβρουαρίου του 1843 σε ηλικία 73 ετων.

Ενταφιάστηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών με τιμές Στρατάρχη και πάνδημη συμμετοχή. ενώ τα οστά του φυλάσσονται από το 1930 στο άγαλμα του Γέρου του Μόρια στην αγαπημένη του Τριπολιτσά.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ!!

          Ο

Επίτιμος Αρχηγος ΓΕΣ

Φραγκουλης Σ. Φραγκος

Στρατηγός ε.α.