Τ.Ε. Φλώρινας του ΚΚΕ : Όχι για όλους...

«Ανάπτυξη για όλους» υπόσχεται ο Κυρ. Μητσοτάκης ενόψει ΔΕΘ, όπως πέρσι τέτοιο καιρό ο Αλ. Τσίπρας υποσχόταν «ανάπτυξη για τους πολλούς», διαφημίζοντας την «έξοδο από τα μνημόνια» και το «τέλος της εποπτείας».

     Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η «αναπτυξιακή» ατζέντα της κυβέρνησης κάνει φιλικότερο το «επιχειρηματικό περιβάλλον» και αποτελεί «κράχτη» για την προσέλκυση κεφαλαίων. Σε συνδυασμό βέβαια με το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, τη δέσμευση στους δημοσιονομικούς στόχους και κυρίως με όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διατηρείται άθικτο από την περίοδο των μνημονίων και ενισχύεται παραπέρα, με νέους νόμους για τις κλαδικές συμβάσεις, την απεργία, το Ασφαλιστικό.

     Το «αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης εκφράζει τους στόχους και τις προσδοκίες των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοξενοδόχων, αλλά και της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ. Άλλωστε, είναι το ίδιο που υπηρέτησε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την ανάπτυξη αυτή όμως δεν κερδίζουν οι «πολλοί», ούτε «όλοι». Πολύ περισσότερο, δεν κερδίζουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα.

     Το παραμύθι της κυβέρνησης έρχεται να πατήσει πάνω στο έδαφος που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει - λέει η ΝΔ - «αριστερή» και «δεξιά» ανάπτυξη, «δεν έχουν χρώμα οι μεταρρυθμίσεις» και δείχνει τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπηρέτησε το ίδιο σχέδιο, παρά τις διαφορές ή τις παραλλαγές. Η στήριξη λοιπόν των στόχων του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων είναι το αυτονόητο, το δεδομένο, το αδιαμφισβήτητο.

     Μέσα σε αυτή την ανάπτυξη θα πρέπει να στριμώχνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα τις ανάγκες τους, να παραιτούνται από δικαιώματα, να αναζητούν «ευημερία» απ' ότι περισσεύει από το φαγοπότι του κεφαλαίου, να υπομένουν τις ελλείψεις σε υποδομές. Την ίδια μάλιστα στιγμή που καλούνται πιο εντατικά, πιο «αποδοτικά» και «ανταγωνιστικά», με χειρότερους όρους να «μεγαλώνουν» με τη δουλειά τους την πίτα του πλούτου και των κερδών του κεφαλαίου.

     Κερδισμένοι είναι λοιπόν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, που επενδύουν με καλύτερους όρους για τα κέρδη τους. Είναι επομένως παραμύθι ότι η ευημερία του λαού θα έρθει με το «μεγάλωμα της πίτας» από την επιτάχυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

     Το ταξικό - υπέρ του κεφαλαίου - χρώμα αυτής της πολιτικής φαίνεται και σε μια σειρά παρεμβάσεις: Για παράδειγμα, η μικρή μείωση του ΦΠΑ στην Ενέργεια διαφημίστηκε ως μέτρο ανακούφισης τάχα του λαού από τους φόρους και τα χρέη, στο έδαφος του «δημοσιονομικού χώρου» που έφερε η ανάπτυξη. Δεν αλλάζει όμως τη φοροληστρική πολιτική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, ούτε τις συνέπειες που έχει για το λαό η πολιτική της «απελευθέρωσης» στην Ενέργεια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και «δώρο άδωρο» μετά την αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, για να γίνει πιο ανταγωνιστική η επιχείρηση στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης»! Το ίδιο ισχύει και με την έκπτωση στον ΕΝΦΙΑ. Το άδικο χαράτσι διαιωνίζεται και η όποια απώλεια εσόδων για το κράτος από τη φετινή έκπτωση θα ισοφαριστεί με την αύξηση της εισπραξιμότητας του φόρου, με το μεγαλύτερο κυνήγι και τον εκβιασμό των λαϊκών νοικοκυριών που χρωστούν και δεν μπορούν να πληρώσουν. Άλλο παράδειγμα είναι η επικείμενη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, την οποία η κυβέρνηση διαφημίζει προκλητικά ως «αναπτυξιακό» μέτρο, που θα αυξήσει το εισόδημα των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, όμως, στόχος είναι να μειώσει το «μη μισθολογικό κόστος» για την εργοδοσία, που ταυτόχρονα στερεί πόρους από τα Ταμεία. Αυτό μεταφράζεται σε μικρότερες συντάξεις για τους σημερινούς εργαζόμενους, χειρότερες ιατροφαρμακευτικές παροχές, παραπέρα ιδιωτικοποίηση του συστήματος. Μονά - ζυγά δηλαδή, ο λαός θα βγαίνει χαμένος.

     Πραγματική διέξοδος για το λαό είναι ο δρόμος του αγώνα για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, για ζωή με δικαιώματα, όπως είναι το σύνθημα με το οποίο θα διαδηλώσουν το Σάββατο χιλιάδες εργαζόμενοι στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη ΔΕΘ. Είναι ο δρόμος της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της συγκρότησης της κοινωνικής συμμαχίας, της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που προϋποθέτει άλλη οργάνωση της οικονομίας, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και εργατικό-λαϊκό έλεγχο.