Με αφορμή την 19η Μαΐου επέτειο της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

                                    Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΡΑΛΕΥΘΕΡΗ

Τ’ αχνάρια ενός πρόσφυγα……και ενός μύθου!

Συρία- Ξεριζωμός!!!

Τα καραβάνια της προσφυγιάς στην Τουρκία αυλακώνουν κάθε γωνιά της.

Ένα από τα πολλά έχει ξεκινήσει από την Buti Islam, τριάντα μίλια βόρεια της Λατάκκειας.

Ανάμεσά τους, μ’ ένα δισάκι στον ώμο, κι ένα εικοσάχρονο παλικάρι που αφήνει πίσω το χωριό του, την Mashqita. Όμορφο, γεροδεμένο και τολμηρό. Είναι ο Eligiah.

Για πολλές μέρες το νεαρό Συριόπουλο, μετά την εξαντλητική πεζοπορία, γυροφέρνει τις ακτές του Αιγαίου ψάχνοντας πλεούμενο να τον απομακρύνει από την κόλαση.

Στα παράλια, οι εικόνες της κυνηγημένης προσφυγιάς είναι εφιαλτικές, καθώς οι μανάδες βιάζονται να «διώξουν» τα παιδιά τους με τους δουλέμπορους.

Στα παράλια της Βanicas , η kamar «φορτώνει» σ’ ένα τούρκικο καράβι που φεύγει για την Κύπρο τις δύο κόρες της, τη Zeinah και τη Yana.

Η ίδια, με τη μεγαλύτερη κόρη της Amera και το μοναχογιό της Αdnan, μένει πίσω.

Σε λίγες μέρες καταφέρνουν κι αυτοί να φύγουν.

Ύστερα από πολλές περιπέτειες θαλασσοδαρμένοι, ξανασμίγουν όλοι μαζί σ’ ένα συγγενικό σπίτι, στον Πειραιά, κι από κει η φαμίλια μετακομίζει στα «προσφυγικά» της Πλατείας Βάθης.

Η ίδια πλατεία φιλοξενεί από μέρες  και τον πατέρα, που έχει φτάσει εδώ από την Κύπρο.

Τους χωρίζουν μερικές πολυκατοικίες.

Γυροφέρνει, χτυπά πόρτες, αναζητά δουλειά, να φέρει στο υπόγειο λίγα χρήματα.

Δουλεύει περιστασιακά σε διάφορες βιοτεχνίες και τελικά ριζώνει σε μια φάμπρικα που αγοράζει παλιό στρατιωτικό ρουχισμό και στη συνέχεια τον διαλύει και φτιάχνει διάφορα πλεκτά.

Δουλειά ανθυγιεινή για ένα νεαρό αγόρι που ολημερίς αναπνέει, χωρίς τις στοιχειώδεις προφυλάξεις, την πνιγερή σκόνη της αποσύνθεσης.

Παρ’ όλα αυτά. Ο μικρός εργάτης σε κάθε ευκαιρία ξεδίνει τραγουδώντας.

Ο πόλεμος είναι μακριά……..

Μάρτιος του 2015.