Προπαγανδιστικά τερτίπια στα μέτρα της αντιλαϊκής πολιτικής

     Την ώρα που τα «σημάδια» προμηνύουν μια συμφωνία που θα επιστεγάσει τα παζάρια της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές – με τον Αλ. Τσίπρα να δηλώνει αισιόδοξος όσο ποτέ μετά τη συνάντησή του με την Α. Μέρκελ

– στο εσωτερικό της χώρας εντείνεται η κινδυνολογία περί χρεοκοπίας, πιθανού «ατυχήματος», ενδεχόμενου Grexit, ο εκφοβισμός γύρω απ' τα άδεια ταμεία του κράτους και άρα τον κίνδυνο που διατρέχουν μισθοί και συντάξεις, μαζί με τα σενάρια περί εκλογών, δημοψηφίσματος κλπ. Το κλίμα εν ολίγοις βαραίνει αφόρητα στο εσωτερικό της χώρας, γίνεται αποπνικτικό από τους εκβιασμούς που διατυπώνονται ρητά ή μη...

     Πρόκειται για μια ατμόσφαιρα που σκοπίμως διαμορφώνεται στη χώρα από την κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, συνεπικουρούμενα απ' τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της αστικής διαχείρισης. Ο λόγος σχετίζεται με το περιεχόμενο της συμφωνίας που «ψήνεται» που θα είναι αντιλαϊκό, αφού θα είναι αποτέλεσμα παζαριών με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

     Με την κυβερνητική προπαγάνδα, που βρίσκει πολλούς πρόθυμους αναμεταδότες, η εργατική - λαϊκή συνείδηση προετοιμάζεται κατάλληλα, ώστε να δεχτεί το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια σαν το μικρότερο κακό, άρα να ξεχάσει κάθε σκέψη για ανάκτηση απωλειών ή έστω για μέτρα ανακούφισης του λαού. Αλλά και για να αποδεχτεί ένα νέο αντιλαϊκό πρόγραμμα με τη λογική ότι είναι δήθεν πιο φιλολαϊκό απ' το προηγούμενο, την ίδια ώρα που ο λαός καλείται συνεχώς και σε νέες θυσίες. Ακόμα παραπέρα, προετοιμάζεται έτσι ώστε να δεχτεί και μάλιστα με στεναγμούς ανακούφισης νέα μέτρα ελάφρυνσης του κεφαλαίου, που ταυτόχρονα βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη του λαού.

     Η εξέλιξη με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, εκτός από το συγκεκριμένο στόχο που εξυπηρετεί, δηλαδή το να μπει βαθιά το χέρι στην τσέπη των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων απαλλάσσοντας του κεφάλαιο, λειτουργεί με έναν τρόπο και ως «λαγός», με στόχο να μετρηθούν αντιδράσεις, διαθέσεις, δυνατότητα συναινέσεων από άλλα κόμματα και φορείς αλλά και η εργατική - λαϊκή αντίδραση. Παίζοντας το χαρτί του «πατριωτικού καθήκοντος» και αναγορεύοντας κάθε αντίδραση στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου λίγο - πολύ ως μη πατριωτική στάση. Έτσι, με μια έννοια, η κίνηση αυτή εκτός των άλλων στρώνει το έδαφος και για άλλες κινήσεις που θα έρθουν σίγουρα στο μέλλον όπως διαφαίνεται και από τις πρόσφατες δηλώσεις Βαρουφάκη μετά το τελευταίο Γιούρογκρουπ, όπου το θέμα εφαρμογής ή όχι αντιλαϊκών μέτρων ουσιαστικά αναγορεύεται σε θέμα χρονικής στιγμής και χειρισμών και όχι ουσίας. Με δεδομένο ότι όσο ο χρόνος μαζεύει προς τον Ιούνη οπότε θα έρθει η τελική συμφωνία για νέο μεσοπρόθεσμο. Γι' αυτό, άλλωστε, έχει μεγάλη σημασία η εργατική λαϊκή αντίδραση να δώσει μηνύματα αντίστασης από σήμερα.

     Η επιδίωξη της συγκυβέρνησης να σπρώξει το λαό να μειώσει κι άλλο τις απαιτήσεις του, να συμβιβαστεί με ακόμα λιγότερα, με ψίχουλα κυριολεκτικά, με την αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών του, κι ακόμα παραπέρα να αποσπάσει την εργατική - λαϊκή συναίνεση στη μιζέρια που εγγυάται η πολιτική της, παρουσιάζοντάς την σαν «σωτηρία», ενώ πρόκειται για την ίδια αντιλαϊκή πολιτική με άλλο περιτύλιγμα, είναι ίσως απ' τις μεγαλύτερες προσφορές αυτής της κυβέρνησης στην αστική τάξη και τις στρατηγικές της στοχεύσεις. Κι αυτό γιατί έτσι ευνουχίζεται κάθε ριζοσπαστική διεκδικητική διάθεση, κάθε σκίρτημα εναντίωσης σε μια πολιτική βαθιά ταξική και εξωθείται ο λαός κάτω από τις σημαίες του κεφαλαίου σε έναν πόλεμο που διεξάγεται όμως εναντίον του και εναντίον των δικαιωμάτων του. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και η απόδειξη της ακόμα μεγαλύτερης προσαρμογής της στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας που σαν μέγγενη καταπνίγουν τις ανάγκες του λαού.

     Η επιδίωξη αυτή σιγοντάρεται από εκκλήσεις, υποδείξεις, συστάσεις και προτροπές που απευθύνουν αστικά επιτελεία στην κυβέρνηση «να πει την αλήθεια στο λαό». Την επώδυνη αλήθεια εννοούν. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο να παρθούν φιλολαϊκά μέτρα στο πλαίσιο της εξουσίας του κεφαλαίου, της ΕΕ και των αντιλαϊκών της κανόνων. Κύριο άρθρο της «Καθημερινής» έγραφε τη βδομάδα που πέρασε: «Πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα; ... Μετά τις εκλογές δημιουργήθηκε ένα κλίμα ευφορίας το οποίο μειώνεται, αλλά όχι δραματικά ... Τα δημόσια ταμεία αδειάζουν, οι τράπεζες γίνονται ζόμπι και κάποιοι ευσυνείδητοι διεθνείς γραφειοκράτες κάνουν τη σούμα για τον τελικό λογαριασμό που κάποτε θα έλθει, σε όλους μας. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος, το οποίο θα πληρώσει ακριβά ... Αυτός ο λαός έδειξε ότι αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν συγχωρεί στο τέλος της ημέρας είναι τα παιχνίδια με την αλήθεια ... Κάπου εδώ κάθε ηγέτης που ξέρει πού θέλει να πάει οφείλει να πει αλήθειες για την πραγματική θέση της χώρας και τους συμβιβασμούς που απαιτούνται για να μείνουμε στο ευρώ ... Η χώρα θα προσγειωθεί ανώμαλα τις επόμενες βδομάδες. Ο κυβερνήτης πρέπει να διαλέξει αν θα αφήσει τους επιβάτες "στον κόσμο τους" ή αν θα τους προειδοποιήσει για το τι θα ακολουθήσει. Η ευθύνη δική του». Από κοντά, κύριο άρθρο στο «Βήμα», επίσης τη βδομάδα που πέρασε, ανέφερε: «...η νέα κυβέρνηση που καλλιέργησε τόσες και τόσες προσδοκίες αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει προοπτική για τη χώρα και την οικονομία της χωρίς πλήρη ανάληψη της ευθύνης ... Δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία ότι το ελληνικό κράτος και συνολικά η οικονομία μας αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα ρευστότητας, τα οποία αν διατηρηθούν για άλλους δύο μήνες, μέχρι τα τέλη Ιουνίου, θα κλονίσουν τις οικονομικές λειτουργίες της χώρας και θα προκαλέσουν πιθανώς ανεπανόρθωτες ζημιές ... δεν έχουν επιλογή πέρα από μια συμφωνία, η οποία όσο καθυστερούν θα γίνεται ολοένα και πιο επώδυνη ... Κακά τα ψέματα, τα λεφτά όντως τελειώνουν ... Όσο κι αν θέλει κανείς να κλείσει τα μάτια οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες τελείωσαν. Η κυβέρνηση δεν έχει λύση, ούτε σωτηρία εκτός Ευρώπης. Και αυτή πλέον, την ευρωπαϊκή λύση πρέπει να την κερδίσει με το σπαθί της, με πραγματικές μεταρρυθμίσεις, με σκληρή δουλειά, συνεκτικό πρόγραμμα και εγγυήσεις εφαρμογής. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια για εύπιστους οπαδούς, που όσο περνά ο καιρός ολοένα και θα λιγοστεύουν. Η εμπιστοσύνη που κέρδισε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ξοδεύεται με ταχύτητα. Για να ανακόψει αυτήν την πορεία οφείλει να αναλάβει τάχιστα την ευθύνη που της αναλογεί έναντι της χώρας και των πολιτών της. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει».

     Η αστική τάξη δείχνει στην κυβέρνηση το δρόμο που υπαγορεύουν τα συμφέροντά της, συστήνοντάς της να βαδίσει γρηγορότερα, να αφήσει τα μισόλογα. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να ακολουθήσει. Απεναντίας, έχει κάθε λόγο να τραβήξει το δικό του δρόμο, που υπαγορεύουν τα δικά του συμφέροντα, τα οποία δεν συναντώνται πουθενά με αυτά του κεφαλαίου. Ο αγώνας του για την ανάκτηση των απωλειών, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, πρέπει να γράφει στην προμετωπίδα του: Ρήξη με το κεφάλαιο και την ΕΕ, την εξουσία τους στην Ελλάδα.