ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΕΥΚΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Κάθε εκλογική αναμέτρηση συνιστά ευκαιρία για αλλαγές που θα βελτιώσουν το επίπεδο ζωής και θα θέσουν τις βάσεις για την υπέρβαση των προβλημάτων

που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες. Αυτό ισχύει δε, με μεγαλύτερη ένταση, στις τοπικές εκλογές. Είναι στις εκλογές που οι πολίτες έχουν την ικανότητα του ουσιαστικού επηρεασμού και την ευκαιρία να αξιοποιήσουν την συγκυρία για μία γόνιμη διαπραγμάτευση,  ένα «νέο συμβόλαιο ζωής», με τους υποψήφιους. Είμαι από αυτούς που δεν έχασαν την πίστη τους στη «λαϊκή σοφία», που πιστεύουν πως όταν ο δημόσιος διάλογος εκχυδαΐζεται την ευθύνη την έχουν συνήθως και οι πολίτες, που απέτυχαν να κοινωνήσουν την αλλαγή στο πολιτικό κατεστημένο.

Σήμερα, «νέο παιδί» εγώ, παρατηρώ με μεγάλη θλίψη τον ξεπεσμό και την υποβάθμιση που υφίσταται ο δημόσιος διάλογος. Και εκφράζω την πίστη ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης στον ξεπεσμό έχουμε εμείς, οι πολίτες. Ακόμη και αν δεν είναι ακριβώς όπως ισχυρίζομαι τα πράγματα, η αυτοκριτική και το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην αλλαγή οφείλουν να διαπνέουν τον καθένα μας, ιδίως για κρίσιμα ζητήματα τοπικού κυρίως προβληματισμού. Έτσι λειτουργούν οι «σοφοί λαοί». Θέτουν τους όρους του πολιτικού αγώνα. Όταν η κατάσταση ξεφεύγει αναγνωρίζουν τα λάθη τους, και τα διορθώνουν. Όχι από τον «καναπέ» αλλά με συλλογικές παρεμβάσεις. Θέτουν τους αναθεωρημένους όρους. Τους βελτιωμένους. Η αποτυχία διαχείρισης των κοινωνικών προβλημάτων, είναι αποτυχία όλης της κοινωνίας και όχι μεμονωμένων πολιτικών ή κομμάτων.

Έτσι λειτουργούμε εμείς τα «νέα παιδιά». Αφουγκράζομαι αυτή την τάση στον καθημερινό «αγώνα» μας, στα στέκια των νέων ανέργων. Στις καφετέριες. Ωστόσο, παρατηρώ και την αναπαραγωγή από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας, των αντιλήψεων και των πρακτικών που μας έφεραν σήμερα εδώ. Τα παρατηρώ όλα αυτά στα «blog spots», που με την ταυτότητα του «ανωνύμου», παίζονται τα ίδια φαύλα μικροκομματικά παιχνίδια. Στις συναθροίσεις υποψήφιων, όπου η δημαγωγία και οι «θέσεις στα δίμηνα της ΔΕΗ» αποτελούν τον κανόνα. “Ποτέ, σκέφτομαι, δεν θα ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης όσο εννοούμε την «ανάπτυξη» με τους ίδιους μικροκομματικούς όρους”. Είναι ανάγκη λοιπόν να διαμορφώσουμε έναν νέο δημόσιο διάλογο, «επώνυμο» και υπεύθυνο απέναντι στον τόπο, για να προτείνουμε μια δύσκολη αλλά βιώσιμη ανάπτυξη.

Εθιστήκαμε στην κουλτούρα του εύκολου. Στην ασφάλεια της μονιμότητας του δημοσίου. Στην κοινωνία της κατανάλωσης και όχι της παραγωγής. Όμως η «ανάπτυξη» είναι έργα που θα βάλουν σε κίνηση τα δημιουργικά μας ένστικτα. Θα προσδώσουν οικονομική υπεραξία για τον τόπο. Θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, μπορεί όχι μόνιμες, αλλά σίγουρα όχι δύο ή έξι μηνών για μία ψήφο στις εκλογές. Έργα που θα αποτελούν έκφραση ενός ευρύτερου και συγκροτημένου σχεδίου. Που θα αξιοποιούν τις νέες ιδέες και τις καινοτομίες. Την νεανική επιχειρηματικότητα. Θα παρέχουν την υποδομή και την ρευστότητα που έχουνε ανάγκη οι επαγγελματίες μας, για να πάνε από την κουλτούρα του εύκολου στην κουλτούρα της παραγωγής. Που, κυρίως, θα δώσουνε σε εμάς τους νέους μία διέξοδο από το απαρχαιωμένο δημοσιοϋπαλληλικό όνειρο και τις καφετέριες. Για πόσο καιρό θα είναι η ΔΕΗ εδώ για μας; Πόσους μας μπορεί να φροντίσει;

Αυτή την Δυτική Μακεδονία φαντάζονται οι νέοι της. Καλώ λοιπόν με ταπεινότητα, σε μία σκέψη για όλα αυτά. Να διαμορφώσουμε επιτελούς δημιουργικά τον δημόσιο διάλογο και να βάλουμε το ρίσκο της αλλαγής στις ζωές μας. Θεωρώ πως είμαστε ικανοί για να το κάνουμε. Το αποφεύγουνε όσοι φοβούνται ότι δεν μπορούνε να τα καταφέρουν.

Στρατάκης Θανάσης