Οι εμποράκοι της δυστυχίας

Ιδού λοιπόν τι έχουμε καταφέρει. Στην Αυστραλία μαζεύουν ρούχα στις εκκλησίες για τους έλληνες που κρυώνουν. «Ένα μπουφάν για τους Έλληνες»! Όπου νάναι θα φτάσουν τα

κοντέινερ. Τα αμερικάνικα κανάλια υποστηρίζουν ότι «ο φωτορεπόρτερ που γύρισε όλο τον κόσμο ζει σε ένα παγκάκι στην Αθήνα». Ούτε όνομα δίνουν βέβαια, ούτε άλλα στοιχεία. Η Γαλλική τηλεόραση κάνει ρεπορτάζ στην πλατεία Θεάτρου και αποκαλύπτει ότι η πορνεία στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 80%. Όχι γιατί είναι ορεξάτοι οι έλληνες αλλά γιατί πεινάνε οι ελληνίδες. Στην Ισπανική τηλεόραση παρουσιάζουν ως μαρτυρία ντοκουμέντο την αφήγηση ενός Έλληνα που δεν έχει περίθαλψη, δεν έχει ασφάλιση, δε έχει σπίτι, δεν έχει δουλειά, δεν έχει επίδομα ανεργίας. Μικρή λεπτομέρεια ο «Έλληνας» είναι ένας μετανάστης –μάλλον Μαροκινός -που μιλάει σπαστά ελληνικά. Οι Τούρκοι δείχνουν τα συσσίτια στην Πειραιώς και ισχυρίζονται ότι ένας στους δέκα έλληνες τρώει όρθιος σε πλαστικό πιατάκι. «Στείλτε κονσέρβες».

Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα; Αυτή είναι η Αθήνα; Αυτήν την εικόνα θέλουμε να έχουνε οι ξένοι για εμάς; Στη λύπησή τους στοχεύουμε; Μήπως μας κόψουν κανένα επιτόκιο; Ή δεν μας ζητήσουν πίσω τα δανεικά;

«Η Ελλάδα πεινάει», αποφάνθηκε (και) ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους της χώρας. Το είπε σχεδόν δακρυσμένος στις κάμερες για να καταλάβουν όλοι ότι και αυτός συμπάσχει με την Ελλάδα που  πεινάει. Ο ίδιος βέβαια  δεν πεινάει. Για την ακρίβεια είναι σκασμένος στο φαγητό. Πάντοτε ήτανε. Χαρακτηριστική περίπτωση του «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Και αυτό είναι ένα από τα παράδοξα της ελληνικής τραγωδίας. Για πείνα μιλούν οι πιο χορτασμένοι. Και για «σκαμνιά» οι πλέον συνένοχοι. Είναι η μέθοδος του αντιπερισπασμού. Έχεις βγάλει τα λεφτά σου στο εξωτερικό, έχεις κρύψει για λίγο την κουρσάρα με τα φιμέ τζάμια και βγαίνεις και λες «ο κοσμάκης πεινάει και πρέπει να τιμωρήσει τους κλέφτες» (τους άλλους δηλαδή, όχι εσένα).

Η Ελλάδα όμως έχει ανάγκη από  δουλειές, όχι από συσσίτια. Βεβαίως υπάρχουν κάποιοι συνάνθρωποί μας ανάμεσα τους και αρκετοί μετανάστες αλλά και ναρκομανείς, αλκοολικοί, γερόντια, άνθρωποι με ψυχιατρικά προβλήματα, που έχουν ανάγκη από αυξημένη φροντίδα. Καλύτερα θα ήταν όμως η εκκλησία και όσοι φιλεύσπλαχνοι την σιγοντάρουν, αντί να μοιράζουν κουβέρτες και τσάγια (Απρίλη μήνα) να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να βοηθήσουν να ανοίξουν κάποια από τα ιδρύματα που περιέθαλπαν αυτούς τους ανθρώπους πριν κλείσουν και τους πετάξουν στον δρόμο.

Πριν αρχίσει η προεκλογική περίοδος πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Από τους πολιτικούς δεν θέλουμε να το παίζουν «γιατροί του κόσμου απεσταλμένοι στην Ρουάντα». Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η πείνα, είναι η ανεργία. Οι οικογένειες περιθάλπουν ακόμη τα άνεργα μέλη τους, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Τα κομποδέματα τελειώνουν και χρειάζονται δουλειές. Οι δουλειές όμως δημιουργούνται με σχέδια όχι με ευχέλαια. Πώς θα υπάρξει λοιπόν, ανάπτυξη. Πώς δεν θα γίνουμε Βουλγαρία; Γιατί αυτό είναι το επόμενο μεγάλο πρόβλημα. Η πτώση της μεσαίας τάξης. Σε ένα σπίτι που έμπαιναν δύο με τρεις χιλιάδες ευρώ το μήνα τώρα μπαίνουν χίλια. Κάποιοι μάλιστα από τους δανειστές μας, λένε ότι και αυτά είναι πολλά. Και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με 400 ίσως και με 300ευρώ. Θα το δεχτούμε; Ή μάλλον «πώς θα το αποτρέψουμε»; Οι «κυβερνητικοί» δείχνουν να έχουν παραδοθεί στο «μοιραίο» και οι «αντιπολιτευόμενοι» μας καλούν να κηρύξουμε από το Σύνταγμα την παγκόσμια επανάσταση - τώρα και σε έκδοση κα(η)μένου επαναστάτη. Να πεινάσουμε δηλαδή αλλά με τα λάβαρα αγκαλιά. Κάποιο άλλο σχέδιο υπάρχει; Ή να σπεύσουμε να  παραγγείλουμε μπουφάν στο μέγεθός μας στους αυστραλιανούς φίλους;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών του Σταύρου Θεοδωράκη

πηγή: protagon.gr