Ψήφο σ' αυτό που φοβίζει τους καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό

Την ώρα που η «Αυγή» σε πρόσφατο κύριο άρθρο της έγραφε ότι «η Αλ. Παπαρήγα δογματίζει ότι η ΕΕ δεν αλλάζει», την ίδια ώρα ένας αναλυτής στην «Ημερησία» χτυπούσε καμπανάκι: «Έχει τεθεί πλέον σε αμφισβήτηση η ίδια η θέση της χώρας στη σύγχρονη ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, με κοινωνικούς πια όρους. Γιατί πώς αλλιώς να ερμηνευθεί η άποψη που διατυπώνει το 59% της κοινής γνώμης ότι τα μεγάλα προβλήματα

της χώρας μπορούν να αντιμετωπιστούν καλύτερα, στο πλαίσιο του εθνικού κράτους από ότι στο πλαίσιο ευρύτερων ενώσεων, όπως η ΕΕ; Και επίσης, πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το ότι μόνο το 23% συμμερίζεται την ανάγκη να προχωρήσει ακόμη περισσότερο η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης»;

     Κατανοητή η αγωνία αστών και οπορτουνιστών, τόσο για τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα του ελληνικού λαού, όσο και για την πικρή διαπίστωση ότι ο λαός κατανοεί πως τον καπιταλιστή πρέπει, πριν απ' όλα, να τον αντιμετωπίσεις στην ίδια τη χώρα σου. Ο μέχρι τώρα μύθος έλεγε πως δεν φταίει η ΕΕ, αλλά η κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων σ' αυτήν. Ένας τέτοιος μύθος καλλιεργεί την ελπίδα πως η αντικατάσταση των νεοφιλελευθέρων με σοσιαλδημοκράτες στις κυβερνήσεις θα φέρει αλλαγή και στην πραγματικότητα που ζουν οι λαοί. Έλα, όμως, που οι λαοί έχουν άλλη γνώμη. Γιατί έχουν μετρήσει σκληρά στο πετσί τους και τη νεοφιλελεύθερη και τη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της ΕΕ.

     Η αγωνία των οπορτουνιστών μην και τυχόν περάσει η θέση του ΚΚΕ ότι η ΕΕ δεν αλλάζει, συναντά την αγωνία συνολικά των αστών για το γεγονός ότι οι αναλύσεις του ΚΚΕ, τόσο για το χαρακτήρα της κρίσης, όσο και ειδικά για το δρόμο διεξόδου, ακουμπάνε στην ίδια την εμπειρία του λαού που - και δημοσκοπικά πλέον - φαίνεται να επικεντρώνει στην αναζήτηση λύσεων που να αντιμετωπίζουν τον αντίπαλο, τους καπιταλιστές, μέσα στην ίδια την έδρα τους.

     Ο εργάτης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός αγρότης, ο άνεργος, ο νέος και η νέα, όλο και περισσότερο κατανοούν, από την ίδια την εμπειρία τους, ότι όσο κι αν του λένε πως φταίει η τρόικα ή η τάδε κυβέρνηση, τον ίδιο τον τσακίζει ο καπιταλιστής μέσα στο χώρο δουλιάς. Εκεί κόβεται ο μισθός, εκεί αρπάζονται οι ασφαλιστικές εισφορές. Το κράτος των καπιταλιστών έρχεται να επικυρώσει - συμπληρώσει τη σφαγή με τη σφραγίδα μιας κυβερνητικής εξουσίας, που, όποια απόχρωση κι αν έχει, δεν είναι άλλη από την κυβερνητική έκφραση της εξουσίας των καπιταλιστών.

     Αυτό που σε άλλες εποχές έμοιαζε να είναι δύσκολο στην κατανόησή του από πλατιές μάζες εργαζομένων (που είτε έβλεπαν τον εχθρό μόνο στον καπιταλιστή, είτε έβλεπαν τον εχθρό μόνο στην εκάστοτε κυβέρνηση), σήμερα όλο και πιο συχνά γύρω μας γίνεται κοινή συνείδηση. Εχθρός είναι η εξουσία των καπιταλιστών, όπως αυτή εκφράζεται, τόσο μέσα στους χώρους δουλιάς, όσο και στο λεγόμενο δημόσιο βίο ως άσκηση κυβερνητικής εξουσίας.

     Αυτή η όλο και περισσότερο κοινή, ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, διαπίστωση, –  για την οποία έχουν συμβάλει τα μέγιστα, τόσο οι αναλύσεις του ΚΚΕ, όσο και η, στην πράξη, απόδειξή τους από τη δράση των κομμουνιστών καθημερινά στο εργατικό λαϊκό κίνημα, – είναι που θορυβεί από κοινού την αστική τάξη και τους οπορτουνιστές, που λόγος ύπαρξής τους είναι να μεταφέρουν μέσα στο εργατικό κίνημα την ιδεολογία της αστικής τάξης.

     Αυτή η διαπίστωση που έχει «διά ταύτα» την ανάγκη να αναπτύσσεται παράλληλα και ενιαία η πάλη ενάντια στην πραγματική εξουσία των καπιταλιστών και στην κυβερνητική της έκφραση, είναι που εκφράζεται και σε ορισμένες λεπτομέρειες των δημοσκοπήσεων που μαρτυρούν πως για μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος η επιλογή πια της ψήφου τους είναι σε άμεση συνάρτηση με το δρόμο που βλέπουν ότι μπορεί να οδηγήσει στην υπεράσπιση των συμφερόντων τους, όχι γενικά και αόριστα, αλλά πολύ συγκεκριμένα.

      Όλο και περισσότεροι μικροεπαγγελματίες κατανοούν ότι έχουν κοινό αντίπαλο με τους εργάτες, τα μονοπώλια. Όλο και περισσότεροι αγρότες κατανοούν ότι έχουν κοινό αντίπαλο με τους εργάτες το μεγάλο κεφάλαιο που τους αφανίζει. Όλο και περισσότερα νέα παιδιά κατανοούν πως το μέλλον τους εξαρτάται από την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας,  –  αξιοποίηση που είναι πλέον στο κέντρο της προσοχής σημαντικών τμημάτων της εργατικής τάξης. Αυτή η κοινότητα συμφερόντων, όλο και περισσότερο εκφράζεται με ενιαία καταδίκη κάθε γαλαζοπράσινης και ροζ πολιτικής, κάθε πολιτικής, που, ενώ προσφέρει μια παραλλαγή κυβερνητικής διαχείρισης, αφήνει άθικτη την εξουσία των μονοπωλίων που πλέον αναγνωρίζεται ως το κεντρικό πρόβλημα.

     Με αυτά τα δεδομένα, η ένταση με την οποία πληθαίνουν τα άρθρα που στοχοποιούν το ΚΚΕ ως υπεύθυνο «διά πάσαν νόσον», ομολογεί με εύγλωττο τρόπο αυτό που τα αστικά κόμματα δε θέλουν να ομολογήσουν, αλλά η ίδια η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει: Την απήχηση του καλέσματος του ΚΚΕ για πλατιά λαϊκή συσπείρωση, – που πρέπει να εκφραστεί και εκλογικά με μεγάλη ενίσχυση του ΚΚΕ, – ώστε, τόσο σήμερα, όσο και την επομένη των εκλογών, να αμφισβητείται καθημερινά η εξουσία των μονοπωλίων, να παρεμποδίζεται η εφαρμογή της πολιτικής τους, να αυξάνεται η συγκέντρωση λαϊκών δυνάμεων που θα έχουν στόχο να πάρουν για τον εαυτό τους την ίδια την εξουσία και στην οικονομία και στην πολιτική.