Εγκληματική πολιτική στο χώρο της Υγείας.

     Η κρατική χρηματοδότηση για το δημόσιο σύστημα Υγείας διαρκώς μειώνεται, προκειμένου περισσότερο μέρος του δημόσιου χρήματος να δίνεται, με διάφορους τρόπους, στους μεγάλους ...

επιχειρηματικούς ομίλους και ταυτόχρονα να ανοίγει ο δρόμος για πιο επικερδείς επενδύσεις τους στον τομέα της Υγείας. Σε αυτήν τη γενική πολιτική κατεύθυνση, που υπηρετείται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, τα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να πουλούν υπηρεσίες Υγείας στους ασθενείς, σαν αδίστακτοι έμποροι «ζωής» και «θανάτου», αφού τα έσοδα των νοσοκομείων προέρχονται, όλο και περισσότερο, από τις τσέπες των ασθενών και των ασφαλιστικών Ταμείων. Παράλληλα, αυτό σημαίνει και ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, στη λογική της εξοικονόμησης πόρων λειτουργίας των νοσοκομείων. Αυτό έρχονται να υπηρετήσουν και οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων.

     Οι συνέπειες είναι δραματικές. Στην κυριολεξία κινδυνεύουν ζωές, ακόμα και μικρών παιδιών. Μέσω των συγχωνεύσεων καταργούνται εξειδικευμένα τμήματα, που είναι ζωτικής ανάγκης για χιλιάδες ασθενείς με σοβαρές ασθένειες. εξειδικευμένα επιστημονικά τμήματα, που καθιστούν αναγκαία την αναζήτηση εναλλακτικής, δηλαδή τους επιχειρηματίες της Υγείας. Τόσο βάρβαρη και αδίστακτη είναι η πολιτική που θέλει το δημόσιο τομέα να συνυπάρχει με την επιχειρηματική δράση στην Υγεία, προκειμένου να τροφοδοτεί, στην πραγματικότητα, την τελευταία.

     Το μεγάλο ζήτημα που τίθεται μπροστά στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, στους ασθενείς, στις οικογένειές τους, σε κάθε λαϊκό σπίτι, είναι το εξής: Θα δεχτούν τους εμπόρους της Υγείας, είτε αυτοί φορούν το μανδύα του κράτους, είτε όχι; Αυτή η πολιτική δοκιμάστηκε και μάλιστα με τραγικά αποτελέσματα για τις ανθρώπινες ζωές. Όπως έχει δοκιμαστεί και η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα φάρμακα. Θα δεχτεί σήμερα ο εργαζόμενος λαός, άνθρωποι να πεθαίνουν, ενώ η επιστήμη μπορεί να τους σώσει, μπορεί να τους βοηθήσει να ενταχθούν ξανά στην παραγωγή ή να επιμηκύνει τη διάρκεια και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής τους; Θα δεχτεί γιατροί, νοσηλευτές, προσωπικό, που μπορεί να λειτουργήσει πολύ καλύτερα τα νοσοκομεία, εργαζόμενοι που μπορούν να χτίσουν και να συντηρήσουν κι άλλα νοσοκομεία να μένουν στην ανεργία; Τι θα προτάξει στην πάλη του; Τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες ή το εμπόριο που έχει στηθεί στην Υγεία;