Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ

Τελικά τόση ήταν η αγανάκτησή μας;

Βγήκαμε στους δρόμους (καλοκαιράκι είναι),πήραμε τα κουζινικά μας, κάναμε λίγο νταβαντούρι και αυτό ήταν όλο; Θεωρώ πως πολλοί από εσάς έχετε τις ίδιες απορίες. Εκτός και αν είδατε να αλλάζει κάτι.....

   Εκεί που όλη η χώρα θεωρούσε πως επίκεινται σημαντικές αλλαγές και ανατροπή του σκηνικού κατέβηκαν και πάλι οι γνωστοί άγνωστοι γνωστοί μας και όλοι την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια.

   Ξεκινώντας από την μικρή μας Φλώρινα προς όλη την Ελλάδα και στη συνέχεια στην διευρυμένη Ευρώπη μέχρι το άπαν του σύμπαντος καμία ουσιαστική αλλαγή δεν επήλθε.

   Η γνωστή τακτική, παλαιόθεν του κουκουλώματος σε όλο της το μεγαλείο. Στο καζάνι που έβραζε μπήκαν τα ίδια μουχλιασμένα υλικά και μας ξανασερβίρανε την ίδια μάπα σούπα. Αν τώρα υπάρχει έστω και ένας που δεν είναι ικανοποιημένος με τα αποτελέσματα γιατί δεν εμφανίζεται;

  Και Μπέσα έχει ο έλληνας και φιλότιμο επίσης. Και μπορεί να ορθώσει το ανάστημά του μην υπολογίζοντας τις παράπλευρες απώλειες. Είμαστε λαός σκεπτόμενος με ιδανικά και αξίες κι αν κάποιοι περιμένουμε να μας σκουντήξουν για να καταλάβουμε πως είμαστε ακόμα ζωντανοί ας σκουντήξουμε εμείς τον διπλανό μας κάνοντας την ανατροπή. Η  ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία, ζει μέσα μας και μετά τον φυσικό ή πνευματικό θάνατο.

  Ο πρόγονός μας ο Ηράκλειτος είπε πως ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ. Η ροή λοιπόν των γεγονότων συνεχίζει ακάθεκτα το έργο της. Ποιος ο λόγος λοιπόν να μη είμαστε ένας κρίκος της αλυσίδας. Δανείζομαι λοιπόν τις σκέψεις του καθενός μας.

  Να δώσουμε άφοβα : ΑΓΑΠΗ! ΣΕΒΑΣΜΟ! ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ! Στον συνάνθρωπό μας. Να συσφίξουμε τους δεσμούς της οικογένειας! Ο εαυτός μας δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος και η Αποστολή μας είναι να προσθέσουμε δυνατούς κρίκους στην αλυσίδα των αγώνων μας. Πάντα μαζί.

Αικατερίνη Χρυσοβαλάντου Χαρατσή